Elim annemin elinde yolda yürürken,
Bir köpek gördüm.
Yorgundu, gözlerinden belliydi.
Üzüldüm, kaldı aklım onda.
Annem dedi bakınma öyle etrafa
Döndü gözlerim ayaklarıma.
Ya ayaklarım kocaman olsaydı
O zaman beni kim yakalardı?
O anda takıldım bir büyük taşa
Annem dedi, önüne baksana!
Yola baktım bu defa da.
Koşsam koşamazdım.
Bitmeyecek yol bitsin diye,
Büyük büyük adımlar attım
Annem dedi, koşamam ben yavaşla
Gökyüzüne baktım.
Bulutlar bizden hızlıydı.
Yine takıldım bir taşa.
Annem dedi bakma havalara.
Gideceğimiz yere ulaştığımızda,
Ellerimiz ayrıldı bir anda.
Bir çatı altında olunca,
Gerek yoktu el ele tutuşmaya.
Ah! Büyüsem biraz daha...
Yürüsem kendi başıma.
Yine takılırdım taşlara.
Çünkü aklım beş karış havada.
Düşmek eğlencelidir ama.
Ne olur annem tutmasa!
Sevgili Betül kalemine sağlık...
Ah şu anneler, çocuklarının büyümesine yardımcı olsalar, onları biraz rahat bırakarak...😍
Ecem’in şahane çizimi, Betül’ün tatlış şiiriyle buluştu. Yüksek sesle okuyun. Kulağınıza bir melodi gelecek.