Ben bisiklet kullanamam dedim
Güldü ağaçtaki saksağan Her şeye karışmasan Ne mutlu olurdum inan
Yollar gözümde bir dev Tünel gibi sonsuz karanlık Yoldaki taşlar, dağlar kadar büyük Patikalar hep ıssız Nasıl başa çıkacağım Yapamıyorum, sanırım ağlayacağım Diye söylenirken Kim çıkageldi dersin?
Kendininkine binmiş kuzenim,
Tırın tırın ziline bastı,
Dört tekeri tozu dumana kattı.
Fiyakasıyla da
Toprağı yüzüme fırlattı.
O anda kendime geldim
Neyim eksik dedim.
Bende var iki ayak
Sen de iki tekersin! Büyüdüm ve güçlüyüm, Seni kolaylıkla kontrol ederim. Amortisör, fren, teker Seleye oturunca ayağım pedal çeker Kaskı tak Aynayı kontrol et Zili çal. Aman zincir atmasın! İç lastik patlamasın.
Biraz dikkat, biraz sabır
Bu yollar kolaylıkla aşılır.
EBRU HANIM , KUTLUYORUM SİZİ , YÜREĞİNİZE VE KALEMİNİZE SAĞLIK. ÇOCUĞUN İÇ SESİYLE YAZDIĞINIZ BU ŞİİRİ BEĞENDİM.
Bisiklet sürmeyi öğrenmek tam da böyle, ne güzel şiir olmuş.
Çocukluğumda benim de mavi bir iki teker bisikletim vardı. Selesi kırıktı. İşçi olan babam ancak onu alabilmişti. Üstünden düşmemek için türlü cambazlıklar yaparak ustalaştım. Bisiklet özgürlüktür. Şiire bayıldım.